Ne yazmaya karar verebildim ne yazmamaya...Buraya yazıp içimi boşaltmazsam da biliyorum ki bir yerde patlayacağım..Etrafımdaki herkese güçlü rolü yapıyorum..Çünkü kendimi bırakırsam herkes daha da endişelenicek..Bir de Bora bana muhtaç yavru kuş..Onun için hep güçlü olmaya gayret ediyorum..Ama içimde bir yerlerde yangın var..
Geçen hafta perşembe hafif bir kahverengi bir akıntım oldu..Ben birkaç günün yorgunluğuna bağladım.Öğleden sonra yatıp dinlendim..Akşam yine aynı akıntı..Doktoru aradım.Hemen hastaneye git.Nöbetçi doktor görsün seni eğer acil bir durum olursa yanında olacağım dedi doktorum..Hastaneye gittik.Yolda tek düşündüğüm doktorun bana kendini fazla yormuşsun dinlenmelisin diyecek olmasıydı..Acilde diğer doktoru bulduk..Muayene başladı..Adam 10dk sessizce monitöre baktı..Aynı zamanda sürekli ultrason aletini karnıma bastırıyordu.Arada canım bile yandı..Eşimi dışarıya aldı o arada..Bana " kaçıncı gebelik?,ilki yaşıyor mu" dedi..O an beynimde şimşekler çaktı..Az çok anladım sonrasında ne geleceğini..
Emin olabilmek için bir de va.jinal muayene istedi..Onda da sonuç aynıydı..Eşim içeri geldi..Ben o daha da kötü olmasın diye kendimi sıkıyordum.Ağlamadım..Soğuk kanlı davranmaya çalıştım..Ben öyle durdukça doktor sürekli beni incelemeye başladı..Meğerse ağlamamı tepki vermemi beklemiş..Benden bişi görmeyince o da endişelendi.. Doktor bebeğin kalp atışları yok dediği an eşim elimi sıkı sıkı tuttu..Orada güçlü Cansu gitti...Bıraktım kendimi..Gözyaşları aktı...Doktor da rahatladı..
Doktor bize anlatmaya başladı..Benim 11.haftada olmam gerekirken bebek 7.haftada kese 12.haftada görünüyordu.Bebeğin kalp atışı yoktu..Ben onun varlığını 6+4 de öğrenmiştim..Onun kalp atışları 7 de bitmiş..Öğrendikten 3 gün sonra bebeğim beni terk etmiş..
Ben etrafımdaki herkese çok iyiyim..Hiç hamile gibi değilim diyordum.Demek ki her hamilelik farklı oluyormuş diye düşünüyordum..Ama değilmiş....Az da olsa belirtileri bekliyormuş doktorlar..
Minik fasulyemin kısmeti bu kadarmış diyorum..Ama o kadar kısa sürede nasıl bu kadar çok bağlandım ona bilmiyorum....
Bir yanım buruk...Bir yanım Allah a şükrediyor..Her zaman dediğim "Bize sürpriz geldi,sağlıklıysa başımızın üstünde yeri var.."dı.Demek ki kaderimizde buna da yaşamak varmış..
Ertesi gün erkenden aç olarak hastaneye gittik..Evde Bora sünnetli haliyle..Ona mı üzüleyim içimdekine mi bilmeden gasrip duygularla müdahaleye girdim.. Oradaki herkes de ilk defa bu kadar güçlü birini götürüyoruz müdahaleye dediler..Elden gelen bişi yok dedim..Ağlayıp kendimi perişan etmenin kendime de , gidene de , evde olan Bora ya da hiç faydası yok..Aksine zararı var..
Bana dua et sana bişi olmamış diyorlar..1 ay boyunca içimde atmayan kalbini taşımışım.. Kese patlasaydı seni zehirlerdi dediler..Şükürler olsun ki Allah beni Bora ya bağışladı..O bana muhtaç daha..Annesine ihtiyacı var..
Şimdilerde de güçlü gibi görünüyorum ama farkındayım sadece rol yapıyorum..Toparlanmam biraz zaman alacak.. İçimde büyüyen korku Bora'ya bişi olursa olmaya başladı..Sanki o da ellerimden kayacak gibi geliyor şimdi..Yolda elini daha sıkı tutuyorum..Bensiz bir yerlerde olmasını istemiyorum..Bunları da atlatacağım..
Bebek gördüğümde hatta sesini bile duyduğumda gözlerim doluyor ve gözyaşlarım akmaya başlıyor..Kimseye çaktırmıyorum ya da ben öyle sanıyorum bilmiyorum...
Annecim az da olsa içimdeydin..Bana sürprizle geldin..Geldiğin gibi de gittin bebeğim..Hoşçakalll Annecim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder